Ζώα υπό εξαφάνιση

9:57 μ.μ. | Ετικέτες Ζώα

Κρητικός αίγαγρος – Κρι- κρι.

Ζούσε ελεύθερο στις κορυφές των Λευκών Ορέων της Κρήτης μέχρι τη στιγμή που μπήκε, για το εκλεκτό του κρέας, στο στόχαστρο των κυνηγών. Τα ζώα που έχουν μείνει στον Εθνικό Δρυμό της Σαμαριάς είναι 500-2.000. Παλαιότερα ζούσε σε όλο σχεδόν το νησί, όμως το ανελέητο και αδιάκοπο κυνήγι, το έδιωξε από πολλές περιοχές. Ζει 10-15 χρόνια. Το ύψος τους φτάνει περίπου το ένα μέτρο και το βάρος τους τα 60 κιλά. Τα κέρατά του φτάνουν το ένα μέτρο και τα παλιά χρόνια οι Σφακιανοί τα χρησιμοποιούσαν για να φτιάξουν τα τόξα τους.

Από Παναγιώτη Κ.

Αρκούδα Πάντα

Στα δάση μπαμπού της Κίνας σήμερα επιζεί μικρός πληθυσμός της αρκούδας Πάντα. Η δεκαετία 1970-1980 υπήρξε ίσως η πιο καταστροφική για το είδος. Η έκταση στην οποία ζούσαν τότε τα περίπου 1.000 πάντα, μειώθηκε από 30.000 τ.χλμ σε 13.000 τ.χλμ. Ο μοναδικός τους εχθρός είναι ο άνθρωπος, αφού δεν απειλούνται από κάποιο αρπακτικό. Τα σχήματα πάνω στο δέρμα τους χρησιμεύουν για να αναγνωρίζονται εύκολα μεταξύ τους μέσα στα πυκνά δάση. Οι αρκούδες πάντα είναι ιδιόμορφα ζώα. Καταστρέφουν τεράστιες εκτάσεις προκειμένου να βρουν την τροφή τους. Είναι εύκολο να τα δεις στο περιβάλλον όπου ζουν, γι’ αυτό κρατούν σε απόσταση τα ζώα που κινούνται γύρω τους.

Χάρη στα σχέδια της γούνας τους εντοπίζουν εύκολα το σύντροφό τους όταν θέλουν να ζευγαρώσουν.

Από Αντώνη Ρ.

Μαυρογύπας

Με άνοιγμα φτερών που φτάνει μέχρι και 3 μέτρα, ο μαυρόγυπας είναι ο μεγαλύτερος γύπας της Ευρώπης, με τους κύριους πληθυσμούς του να βρίσκονται στην Ιβηρική Χερσόνησο και στα Βαλκάνια.

Η χώρα μας αποτελεί την <<Κιβωτό του Νώε>> για το είδος στη Βαλκανική Χερσόνησο, καθώς όλος ο σημερινός πληθυσμός του (20-21 ζευγάρια) βρίσκεται στο δάσος της Δαδιάς στο νομό Έβρου.

Ο μαυρόγυπας δεν μεταναστεύει και σπανίως πετά μακριά Από την περιοχή αναπαραγωγής του. Ζευγαρώνει διά βίου. Από τον Ιανουάριο οι γονείς ξεκινούν τις αναπαραγωγικές τους πτήσεις πάνω από τη φωλιά τους, την οποία κατασκευάζουν μαζί και η οποία, μετά από χρόνια συνεχούς χρήσης, μπορεί να φτάσει ένα μέτρο ύψος και δύο μέτρα πλάτος. Το θηλυκό γεννά στα τέλη Φεβρουαρίου-αρχές Μαρτίου ένα αβγό, το οποίο επωάζουν και οι δύο γονείς για διάστημα 55-60 ημερών. Το μικρό ανεξαρτητοποιείται σε ηλικία 3,5 μηνών και πετά από τη φωλιά του, ενώ ωριμάζει αναπαραγωγικά σε 5-6 χρόνια.

Ο μαυρόγυπας τρέφεται με νεκρά ζώα, τα οποία βρίσκει πετώντας χαμηλά πάνω από αραιά δάση. Λόγω του ισχυρού του ράμφους, έχει πλεονέκτημα απέναντι στους άλλους γύπες στη διεκδίκηση της τροφής, μιας και ανοίγει πρώτος το δέρμα των νεκρών ζώων και καταναλώνει τα σκληρά τους μέρη. Εντοπίζει τα ψοφίμια με τη βοήθεια της ισχυρής του όρασης ή με τη βοήθεια άλλων νεκροφάγων ζώων, η παρουσία των οποίων υποδηλώνει την ύπαρξη τροφής (π.χ. κοράκια).Σπάνια κυνηγά ζωντανή λεία, έχει όμως παρατηρηθεί ότι κλέβει τη λεία άλλων αρπακτικών.

Τον περασμένο αιώνα ο μαυρόγυπας είχε μεγάλη εξάπλωση στην Ελλάδα. Έχουν αναφερθεί φωλιές στην Αττική, στη Βοιωτία, στα Κύθηρα, στη Λευκάδα και στη Ρόδο. Μεταπολεμικά, το είδος υπήρχε ακόμη στην Κρήτη και σε όρη της κεντρικής Ελλάδας. Η μείωση των πληθυσμών των μαυρόγυπων στην ελληνική ύπαιθρο οφείλεται στην έλλειψη τροφής λόγω της αλλαγής των πρακτικών κτηνοτροφίας, αλλά και της εκτεταμένης χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων για την καταπολέμηση των μεγάλων και μικρών σαρκοφάγων ζώων που στο παρελθόν διώκονταν ως <<επιβλαβή>> για την αγροτική παραγωγή.

Από Θάνο Λ.

ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ

Τα δελφίνια κυνδινεύουν να εξαφανιστούν από τη θαλάσσια ρύπανση, την παράνομη αλιεία , την τυχαίο πιασιμό τους σε εργαλεία αλιευτικών πλοίων και τη θανάτωσή τους από τους ανθρώπους.

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΣΩΘΕΙ: Παίζει σημαντικό ρόλο στο θαλάσσιο οικοσύστημα. Τρώει τα πιο αδύναμα και ασθενικά ψάρια, εμποδίζοντας την εξάπλωση επιδημιών και διατηρώντας τους πληθυσμούς τους υγιείς. Το ίδιο αποτελεί τροφή για άλλα είδη, όπως φάλαινες και καρχαρίες.

ΔΥΟ - ΤΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ

• Το Κοινό δελφίνι (Delphinus delphis) αναπνέει με πνεύμονες και διατηρεί, όπως ο άνθρωπος, σταθερή θερμοκρασία σώματος, ανεξάρτητα από τη θερμοκρασία περιβάλλοντος. Το σώμα του καλύπτεται από ένα παχύ στρώμα λίπους, το οποίο του προσφέρει μόνωση και το βοηθά στην κολύμβηση.

• Δεινός κολυμβητής, ξεπερνά σε ταχύτητα τα 50 χλμ./ώρα. Καταδύεται συνήθως για μερικά δευτερόλεπτα έως δύο λεπτά (έχει το λιγότερο χρόνο αντοχής από τα υπόλοιπα δελφίνια), αλλά μπορεί να παραμείνει κάτω από την επιφάνεια μέχρι και 5 λεπτά - και αυτό σε βάθη ακόμη και 300 μέτρα.

• Δεν κοιμάται ποτέ, αλλά ξεκουράζει εναλλάξ τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου του, ώστε, όταν το ένα ησυχάζει, το άλλο να εξασφαλίζει την αναπνοή. Και αυτό επειδή στο δελφίνι η αναπνοή δεν είναι ακούσια όπως σ' εμάς: πρέπει να… σκεφτεί πρώτα για να αναπνεύσει. Εκείνες τις ώρες τα βλέπουμε να κολυμπάνε αρκετά σιγά στην επιφάνεια της θάλασσας, πάντα σε κοπάδι, με έναν οδηγό που παραμένει ξύπνιος για να τα οδηγεί και να τα προειδοποιεί σε ενδεχόμενο κίνδυνο.

• Το Kοινό δελφίνι ζει σε κοπάδια των δέκα έως δεκαπέντε ατόμων, που συχνά συνενώνονται σε μεγαλύτερες αγέλες. Είναι γνωστή η αλληλεγγύη που υπάρχει στα μέλη της ομάδας. Αν ένα δελφίνι τραυματιστεί, τα υπόλοιπα το στηρίζουν, για να μπορεί να μείνει στην επιφάνεια και να αναπνέει.

Από Παναγιώτη Β.

Μεσογειακή Φώκια

Ένα από τα έξι πιο απειλούμενα με εξαφάνιση θηλαστικά στον κόσμο, η μεσογειακή φώκια (Monachus monachus) ζούσε παλαιότερα σε ολόκληρη τη Μεσόγειο, τη Μαύρη Θάλασσα και τις βορειοδυτικές ακτές της Αφρικής. Σήμερα, δεκαπέντε εκατομμύρια χρόνια έπειτα από την εμφάνιση του γένους Monachus στον πλανήτη μας, υπολογίζεται ότι οι μεσογειακές φώκιες που απομένουν δεν ξεπερνούν τα 400-500 ζώα.

Απειλές
Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι άνθρωποι κυνηγούσαν τη μεσογειακή φώκια για το δέρμα της, με το οποίο έφτιαχναν παπούτσια και ζώνες, και για το λίπος της, από το οποίο έφτιαχναν σπαρματσέτα και σαπούνι. Στις μέρες μας το κυνήγι της για εμπορικούς σκοπούς έχει σταματήσει, αλλά η μεσογειακή φώκια απειλείται περισσότερο παρά ποτέ. Κυριότερα αίτια είναι η καταστροφή των βιότοπων του ζώου καθώς και η εκ προθέσεως θανάτωσή του.

Πηγή: Μηνιαία μαθητική Εφημερίδα 12ου Ενιαίου Λυκείου Περιστερίου/ Αρ. Φυλ. 1

Από Δώρα Α.

Η ΚΑΦΕ ΑΡΚΟΥΔΑ

Η αρκούδα κρύβεται στη φωλιά της στις αρχές του χειμώνα και εμφανίζεται πάλι την άνοιξη μαζί με τα μικρά της. Ζώο παρεξηγημένο, αφού αντίθετα με αυτό που πιστεύουμε επιτίθεται μόνο αν νιώθει ότι απειλείται, ζούσε κάποτε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σήμερα η κατάσταση των πληθυσμών και των βιοτόπων της είναι ιδιαίτερα κρίσιμη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο: τους τελευταίους δύο αιώνες η καφέ αρκούδα έχασε το μισό πληθυσμό της.

Το πιο εντυπωσιακό θηλαστικό του δάσους απειλείται πλέον με εξαφάνιση. Οι ελληνικοί πληθυσμοί του είδους είναι οι σημαντικότεροι στις νότιες περιοχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης: υπολογίζεται ότι στη χώρα μας ζουν περίπου 150 καφέ αρκούδες. Δυστυχώς όμως και εδώ παρουσιάζουν μείωση.

Έτσι, ενώ παλαιότερα η καφέ αρκούδα ζούσε σχεδόν σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα, σήμερα απαντάται στους κύριους ορεινούς όγκους της βόρειας και κεντρικής Πίνδου και της δυτικής Ροδόπης.
Είναι ζώο σωματώδες με μεγάλη μυϊκή δύναμη, ιδιαίτερα στο λαιμό και στα άκρα. Έχει τριγωνικό κεφάλι, κυκλικά μικρά αφτιά και μικρά μάτια. Ζει περίπου 20 με 25 χρόνια. Ζει σε δάση με δρυς, οξιές και κωνοφόρα (πεύκα, έλατα κ.ά) της ορεινής και της ημιορεινής ζώνης. Είναι μοναχικό ζώο και κυκλοφορεί το ξημέρωμα, το σούρουπο και την νύχτα. Διαθέτει 40-42 δόντια με αναπτυγμένους τους κυνόδοντες και τους γομφιούς.

Ευκίνητη παρά τον όγκο της, μπορεί να σκαρφαλώνει σε δέντρα, καθώς και να στέκεται στα πίσω πόδια της ανιχνεύοντας καλύτερα το χώρο γύρω και τρομάζοντας με το μέγεθός της κάθε υποψήφιο εχθρό.

Πηγή: http://zwakia.blogspot.com & http://www.arcturos.gr